> MIJN KOERS

Marou Duyvelaar (60) was jaren geleden getrouwd met een zee­man. Het huwelijk strandde, maar de notaris gaf haar een pensioenadvies waarvoor ze tot op de dag van vandaag dankbaar is. Voor scheiden en pensioen mag meer aandacht zijn, vindt ze.

“Ik was een jaar of negentien toen we trouwden en rond mijn dertigste gingen we uit elkaar. Toen we bij de notaris zaten voor het echt­scheidingsconvenant kwam ook het onderwerp pensioen ter sprake. Ik werkte niet, dat vond mijn man niet nodig. Ik bouwde dus zelf geen pensioen op, maar wel partner­pensioen via hem. Ik had daar geen idee van, daar was des­tijds helemaal geen voorlichting over. De notaris vertelde me dat ik twee keuzes had: dat partner­pensioen afkopen of laten staan voor later. En hij adviseerde dat laatste. Ik heb dat advies zonder verder nadenken van hem aan­genomen. Met mijn huidige man had ik een garagebedrijf. Wij hadden geen pensioen­regeling. Mijn man had wel een verzekering, maar die hebben we stopgezet, dat was finan­cieel niet op te brengen. Zo’n twintig jaar geleden hebben we het bedrijf verkocht en daarna ben ik in loondienst gaan werken. Dat heb ik een jaar of dertien gedaan, toen moest ik stoppen vanwege mijn gezond­heid. Ik heb het zo lang mogelijk vol­gehouden, ook omdat ik zo weinig pensioen had op­gebouwd. Nu heb ik een arbeidsongeschikt­heidsuitkering en mijn man heeft AOW. Drie jaar geleden overleed mijn ex-man. Van het pensioenfonds kreeg ik bericht dat ik recht heb op partnerpensioen. Ik heb alles ingevuld en teruggestuurd. We hebben het geld niet echt nodig, maar het is toch een fijne aanvulling. Dus ik ben heel blij dat de notaris destijds heeft meegedacht! Je hoort zo weinig over scheiden en het partnerpensioen, daar mogen het pensioenfonds én deelnemers zelf best wat meer aandacht voor hebben. Er zijn vast meer mensen in dezelfde situatie als ik op mijn dertigste.”