> WELKOM THUIS

Kapitein Niels Groen (43) is gewend aan de tijdcyclus van zijn beroep: drie maanden op zee, drie maanden thuis. Heimwee kent hij niet. Maar als aan boord de gegevens over zijn terugvlucht binnenkomen, dan is hij in gedachten veel bij het weerzien met zijn vrouw Elske en dochters Jessie en Benthe.

Kapitein Niels Groen (43) is gewend aan de tijdcyclus van zijn beroep: drie maanden op zee, drie maanden thuis. Heimwee kent hij niet. Maar als aan boord de gegevens over zijn terugvlucht binnenkomen, dan is hij in gedachten veel bij het weerzien met zijn vrouw Elske en dochters Jessie en Benthe. “Toen ik voor het eerst als stagiair een zeereis maakte, kreeg ik snel heimwee. Gelukkig was er een oudere kapitein, die mij op vaderlijke wijze moed insprak. Daarna heb ik er nooit meer last van gehad. Er is wel een ander gevoel waaraan je als zeevarende niet kunt ontkomen. Het gevoel van onmacht. Toen mijn grootvader overleed, voer ik op de Indische Oceaan. Ik kon mijn familie toen niet ondersteunen. Op zo’n moment denk je: was ik nu maar thuis. En verder loop ik ook leuke dingen mis. Zoals het afzwemmen van mijn oudste dochter. De verjaardag van mijn vrouw Elske. Die heb ik, in de achttien jaar dat wij samen zijn, maar drie keer kunnen meemaken. Ik heb aan het begin van onze relatie heel duidelijk tegen haar gezegd: vraag me niet te stoppen. Dit is mijn beroep, ik wil blijven varen. Gelukkig heeft zij een goed netwerk om zich heen. Vriendinnen, ouders, schoonouders. Ze is ook heel zelfstandig. Dat heb ik wel eens anders gezien bij vriendinnen van collega’s. Die dames hingen elke dag half huilend aan de telefoon. Tegenwoordig hebben we op zee veel communicatiemogelijkheden. Dat is heel prettig voor het contact met thuis. Beeldbellen lukt nog niet, maar we kunnen wel bellen, e-mailen, whatsappen en er is Facebook. Om het romantisch te maken stuur ik mijn vrouw een of twee keer per reis een brief. Daarmee maak ik wel mijn dochters jaloers: ‘Wij willen ook een brief van pappa!’ Het verlangen naar mijn gezin wordt trouwens extra sterk als aan boord de e-mail binnenkomt met de gegevens over mijn terugvlucht. Dan ben ik in mijn hoofd al veel bezig met het geweldige moment in de aankomsthal van Schiphol, wanneer mijn dochters op mij af komen rennen. Ik neem ook altijd cadeautjes mee en we gaan met z’n viertjes uit eten. Ook heel leuk: de laatste keer hadden mijn dochters met krijt ‘welkom thuis pappa’ op de tegels in de achtertuin geschreven. Ik wil het liefst niet tot mijn 67ste blijven varen. Daarvoor vind ik het beroep te zwaar. Als het kan zou ik, na veertig jaar op zee, rond mijn 61ste willen stoppen. Of dan in deeltijd werken. Maar voor nu bevalt dit werk mij heel goed. Er is niets mooier dan ’s morgens vroeg op de brug staan en de zon zien opkomen boven de enorme uitgestrektheid van de zee.”←

Niels Groen werkt 24 jaar als zeevarende, waarvan 15 jaar voor rederij Wagenborg. Hij is kapitein op drogeladingschepen en woont met zijn gezin in Hoevelaken.