Karel Fros (81) wilde altijd al naar zee. Dat lukte hem. En het leverde prachtige verhalen en een schat aan levenservaring op. “Mijn vader was ambtenaar, hij vond het maar niks dat ik naar zee wilde. Maar ja, ik ben kenne­lijk met zout bloed geboren. Via wat omwegen ben ik er toch in gerold. Ik ben in 1959, op mijn negentiende, als scheeps­elektriciën in dienst gekomen bij de Stoomvaart-Maatschappij Nederland. Die rederij had zowel vracht- als passagiersschepen en ik had het geluk dat ik op hun passagiers­schip, de Oranje, werd geplaatst. Dat werd gezien als een voor­recht, want een passagiers­schip gaf aanzien. We aten in de passagiersmess en we moesten in uniform aan tafel verschijnen. En brandschoon: geen zwarte randen onder je nagels dus, óók niet als je net met je vingers in de smeerolie had gezeten.

Nu klinkt het vreselijk kolo­niaal, je kunt het je niet meer voorstellen, maar in die tijd werkte een aantal Chinezen en Javanen voor ons. Ze wasten onze overalls, legden schone kleding klaar en poetsten onze schoenen.

Na een korte pauze vanwege militaire dienst ben ik over­gestapt naar de vrachtschepen van de Stoomvaart-Maatschappij Nederland. Ik herinner me nog goed dat ik de eerste keer op Malta aan­monsterde, mij voorstelde aan de HWTK en direct de opdracht kreeg om het deklicht in de paalmast te repareren. Maar die mast was dertig meter hoog en ik werd al duizelig als ik op een luciferhoutje ging staan. Toch heb ik het gedaan en ik was mijn angst voor hoogtes meteen kwijt.

Een ander memorabel moment was toen we mijnuitrusting van India naar Zuid-Amerika moesten brengen. Het laden in India was in de haven, maar in Zuid-Amerika lagen we aan een pier die in zee stak. We losten de lading met onze eigen ‘zware spieren’. Door de deining van het schip kwamen die zware kisten vaak met een harde klap op de vracht­wagens terecht. Toen we klaar waren, waren veel vrachtwagens kapot en hadden we geen lijnen meer over voor de lieren.

Ik heb uiteindelijk maar vijf jaar in de koop­vaardij gezeten, want de rederij kreeg nieuwe schepen op wisselstroom. Daar was te weinig onderhoud aan om een elektricien te laten meevaren. Maar ondanks dat het kort was, heeft die periode mij veel gegeven. Het was hard werken, maar het heeft me voor de rest van mijn leven gevormd. Ik ben altijd zeeman gebleven.”←