Zeevarenden zijn vaak lange tijd van huis. Al valt dat bij kapitein Reinder Luders (48) nog wel mee: vier weken op, vier weken af. Dat ritme past bij hem en bij zijn gezin. “Mijn vrouw is dochter van een zeevarende, dus zij was het al van huis uit gewend. Toen wij samen een dochter kregen, heb ik ­bewust voor de platform supply-schepen gekozen in plaats van de wilde vaart. Ik ben elke drie, vier dagen in een haven, meestal rondom de Noordzee. Dus áls er thuis nood aan de man is, kan ik eventueel van boord. Maar dan moet het wel een echte nood­situatie zijn. Voor zee­varenden en hun thuisfront is het nu eenmaal een feit dat je niet overal bij kunt zijn. Ik was gelukkig wel bij de ­geboorte van onze dochter. Ik had vrije dagen opgebouwd zodat ik ruim voor de uitgerekende datum al thuis was, tot twee weken daarna. In de kantlijn Inmiddels is onze dochter het huis uit, maar ook toen ze klein was, paste mijn werkritme goed bij ons. Ik heb weleens een periode gehad waarin ik een week weg was, een paar dagen thuis, weer een week weg; dat was alleen maar onrustig. Weet je, kinderen vinden het soms ook gewoon fijn om wat ruimte voor zichzelf te hebben. Zeker pubers, die willen graag ‘in de kantlijn’. En niet een vader die hen continu in de gaten houdt, zoals hij dat aan boord ook gewend is te doen. De eerste week na een term was eerst als Sinterklaas: alles mocht en kon, dan ben je een beetje te gast in je eigen huis. Daarna ging ik me ook mengen in het huishouden, en dat wringt soms wat. Zij zijn gewend dingen op hun manier te doen, maar aan de andere kant: het is ook mijn huis. Het hoofd leeg In het verleden haalden mijn vrouw en dochter mij nog weleens op na een term, maar dat bleek toch niet goed te werken. Ik was dan én bezig met de overdracht én ik wilde aandacht voor hen hebben. Inmiddels kom ik gewoon in de haven of op Schiphol aan en neem ik het openbaar vervoer naar huis. Dan zet ik mijn tas in de gang en ga ik samen met mijn vrouw een uur lopen met onze honden. Lekker het hoofd leeg maken. Ook vaste prik is een rondje door de supermarkt. Aan boord heb je natuurlijk maar een beperkte keus qua eten en drinken. Ik vind het heerlijk om in de supermarkt te kijken naar wat er allemaal is. Ook ga ik vaak even bij de bakker langs voor een bakje koffie. En bij vrienden. Zonder crew Na een week of drie kijk ik altijd weer uit naar het moment van vertrek. Varen past bij mij: dat gevoel van autonomie, van zelfbeschikking, de interactie met de crew. Als het aan mij ligt, blijf ik dit werk tot aan mijn pensioen doen. Over mijn pensioen zelf heb ik nog niet nagedacht. Het is nog ver weg, er kan nog veel gebeuren. Ook in de scheepvaart zelf: op het gebied van autonoom varen, zonder crew aan boord. Technisch kan het, juridisch is het nog niet zo ver. Ik denk dat ik de komende vijftien jaar nog gewoon aan het roer sta.”. ←