> MIJN KOERS

Water, varen, schepen: Paul Hagendoorn (57) is er vanaf zijn jongste jeugd aan verslingerd. Hij is nu 23 jaar kapitein en doet zijn werk met plezier. Maar dat hij langer moet door­werken valt hem zwaar.

Vannacht is hij met vrachtschip Atlantic Klipper en zijn 22-koppige bemanning in Vlissingen gemeerd. Hij heeft er net een vrachtronde van vijf weken op zitten. “We varen vracht volgens een vaste dienst vanaf Vlissingen via het Britse Portsmouth naar diverse eilanden in de Caribische Zee en dan via Colombia en de Dominicaanse Republiek weer terug naar Vlissingen. Het bevalt me goed, dat vaste rondje. Ik ken de loodsen, de havens, dat is prettig.” Overal scheepvaart Terwijl de dozen bananen uit het gekoelde ruim worden gehesen, laat Paul zijn gedachten gaan over de scheepvaart. “Een prachtig beroep. Die vrijheid, ik hou ervan. Al van jongs af aan gaat mijn hart sneller kloppen van alles wat drijft. In Schiedam, waar ik ben geboren, zag ik dat ook overal om mij heen: zeeschepen, scheepswerven, de Nieuwe Maas. En iedereen daar werkte in die branche, dat wilde ik ook. Ik ben in 1983 naar de zeevaartschool in Rotterdam gegaan. De rederij waarvoor ik na mijn opleiding voer, werd overgenomen door Seatrade Groningen BV. Daar werk ik nog steeds. We hebben zo’n veertig schepen in de vloot.” Overbruggingsregeling Hij vaart nu 36 jaar en de zeevaart past Paul als een jas. Maar hij was niet bepaald blij toen de overheid besloot dat zeevarenden toch niet op hun 57ste mogen stoppen. “Ik had nu eigenlijk met pensioen gemogen. Maar jaren geleden is de overbruggingsregeling geschrapt, waardoor we nu nog langer moeten doorwerken. Terwijl de leeftijd van 57 voor mij één van de redenen was om toch voor dit beroep te kiezen, ondanks dat ik zoveel van huis ben. Op je 57ste ben je namelijk nog redelijk jong en fit genoeg om leuke dingen te doen. Ik vind dat ze tijdens het spel de regels hebben veranderd.” Geen staal Als Paul dat destijds had geweten, had hij dit werk niet gekozen óf hij was op tijd naar een baan aan de wal overgestapt. Bovendien was die leeftijdsgrens er niet voor niets. “Het is zwaar werk. Je bent lang van huis en werkweken van zeventig uur zijn geen uitzondering. Je hebt altijd een jetlag door het tijdsverschil, je slaapt weinig en met slecht weer doe je sowieso geen oog dicht. Er is altijd herrie op het schip en het is fysiek zwaar, met al die trappen aan boord. Gelukkig krijgen we vanaf onze 59ste zes extra vrije dagen per jaar. Als ik het mij kan veroorloven, stop ik op mijn 62ste.” En dan? “Vaak naar Frankrijk, waar ik een stukje land heb.” Daar vindt hij alles wat het varen niet is. “Geen lawaai, geen staal, geen telefoons, geen druk verkeer, alleen maar groen.” Stiekem is hij al een beetje aan het aftellen. Maar eerst nog een ronde Caribische Zee. Morgennacht vaart de Atlantic Klipper weer uit.”←